Tajemnica Życia Bożego
Mówiąc o Bogu przypomniałem tajemnicę Trójcy Świętej. Dotychczasowe rozważania były bardziej skoncentrowane na dziele Ojca i Syna, a obecne poświęcam nauce objawionej o Duchu Świętym. Przekaz tej prawdy słowami jest trudny, bo Duch Święty jest DZIAŁANIEM i nie ma tego, co my nazywamy ?twarzą?. Dla nas osoba to zawsze twarz. Znamy twarz Ojca i twarz Syna, a Osoba Ducha Świętego twarz posiada, lecz ona nie została nam objawiona; jej poznanie będzie możliwe, o ile zostaniemy zbawieni. Boga będziemy poznawać coraz doskonalej w nieskończoność, a to poznawanie będzie wzrastającą miłością. Można powiedzieć, że Duch Święty ma twarz miłości wzajemnej Ojca i Syna. Tajemnica tajemnic, i ujmowanie jej w słowa jest tylko gaworzeniem na temat Boga. My rozumiemy to, co można ująć w słowa, a tylko nieliczni, zwłaszcza wielcy twórcy, są świadomi że to, co ujmują w słowa lub w swe dzieła, to maleńka cząstka znanej im prawdy. Duch Święty objawia się w symbolach, które są znane z Pisma Świętego i o nich przypomnę.
Druga trudność polega na tym, że Trzecia Osoba Boska jest Świętością, a tej nie da się opisać, trzeba się z nią spotkać. Jej poznanie dokonuje się w doświadczeniu. Tajemnica Świętości jest dostępna dla tych, którzy świadomie otwierają swe serce na łaskę uświęcającą, czyli godność dziecka Bożego i są gotowi współpracować z tą łaską. Ona jest Bożym życiem, czymś zupełnie nowym, co nie występuje w widzialnym świecie stworzonym przez Boga i nie ma w nim nic podobnego, czyli nawet przez przypowieść czy porównanie nie może być ukazane. Cokolwiek o tym życiu, czyli świętości Boga powiemy jest miliony razy mniej do Niego podobne niż podobne. Ta świętość zostaje przez Boga, przelana w nasze serca i w niej zostaje zanurzone nasze doczesne życie. Święte życie jest przeznaczone przez Boga dla wszystkich, którzy otrzymali od Niego rozum, wolną wolę i serce zdolne do miłości.
Żyjemy w świecie dobra zła, który jest na naszą miarę. Może być bardzo dobrym człowiekiem ten kto świadomie i dobrowolnie wybiera orbitę dobra i żyje prawym sumieniem. Ta dobroć jest na miarę naszych ludzkich możliwości, które sięgają heroizmu. Dobroć może być potęgowana przez współpracę z innymi, oraz przez współpracę z Bogiem Ojcem w dziele stworzenia, a nawet w wymiarach doczesnych przez współpracę z Jezusem, który jako Wybawiciel pomaga w tym, aby się nam doczesność udała.
Tymczasem Bóg jest Święty, a świętość to zupełnie inny wymiar życia, jakim żyją tylko Trzy Osoby Boskie. Ta ich wzajemna miłość jest świętością. Oni wyciągają do nas ręce i zapraszają, abyśmy uczestniczyli w Ich Świętości. Syn Człowieczy objawił nam w jaki sposób jest to możliwe. On na ziemi był Święty od poczęcia do wniebowstąpienia. Świętość Jego była jednak całkowicie ukryta, poznawaliśmy ją po Jego czynach. My po odebraniu świętości na chrzcie świętym mamy Go naśladować, ukrywając swoją świętość pod płaszczem dobra. Posiadana przez nas ta Jego świętość może być rozpoznawana przez zdumiewające czyny, ale na ziemi ma być przez nas ukrywana a nie manifestowana. Idealnym wzorem tego życia jest Matka Jezusa, która świętość jako łaskę otrzymała w chwili poczęcia.
To życie Boga jest energią życia nieustannie wzrastającego i wydającego owoce. Pewne podobieństwo jest, gdy obserwujemy wszystko co żyje. Żyje dzięki energii życia jaką posiada. Choć samo życie, czyli ta energia, nie jest widoczna, jest widoczny wzrost i owocowanie. Życia ani w drzewie, ani w ptaku, ani w rybie, ani w zwierzętach nie dostrzegamy. Wiemy tylko że ono jest i że niknie, gdy to, co żyje obumiera. Duch Święty jest podobną energią życia, które jest świętością Boga. Na ziemi ta łaska jest utracalna, ale przeniesiona z ziemi przez próg śmierci, daje udział w wiecznym życiu Boga.
Powtarzam: Ta nowa forma życia jest darem Boga, który nazywamy ?łaską uświęcającą?. Szczęśliwy, kto tego życia doświadcza na ziemi, bo jeśli to doświadczenie jest świadome i dobrowolne, to tego życia Bożego, czyli świętości człowiek już nie odda. Może spokojnie oddać życie doczesne, ale Bożego nie odda. Taką decyzję podejmują męczennicy. Oni zawsze wybierają między dobrem życia doczesnego, a świętością Życia Bożego.
Nazwy Ducha Świętego
Duch Prawdy. Jest to święta prawda. Kto posiada Ducha Świętego żyje tą prawdą i życie na ziemi traktuje jako zadanie, dania świadectwa tej prawdzie. Jezus przed Piłatem tak określa swe zadanie na ziemi. ?Jam się po to narodził i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie? (J 18,37). W świętej prawdzie nie ma ani grama kłamstwa. Jakiekolwiek kłamstwo jest dowodem na to, że w sercu mówiącego nie ma Ducha Świętego, lecz jest obecny ojciec kłamstwa.
Duch Pana. On zstąpił na Jezusa w czasie chrztu w Jordanie i jest Jego Duchem. Dzieła Jezusa - odkupienie i zbawienie - są też dziełem Ducha Pana. Idealna współpraca Syna Bożego z Duchem Świętym, to dzieła zarówno stworzenia, jak i zbawienia. Oni nieustannie realizują wolę Ojca Niebieskiego. Kto z nas chce ją realizować wchodzi we współpracę tak z Jezusem, jak i Jego Duchem.
Pocieszyciel. Jezus zapowiada zesłanie Ducha Świętego jako Pocieszyciela. Dokładniej jako Parakleta, czyli Adwokata. On Bowiem staje w obronie prawdy w Kościele. Dawanie świadectwa prawdzie wobec tych, którzy prawdy nienawidzą, jest możliwe jedynie w Duchu Pocieszycielu, który jako Adwokat daje siły, aby przy prawdzie wytrwać. Kto z tym Adwokatem występuje, nie obawia się ani cierpienia, ani śmierci jeśli one są ceną prawdy jaką żyje.
Duch Obietnicy. Historię tego co jest za nami, w pewnej mierze znamy i mamy do niej dostęp tak przez Pismo Święte jak i przez Tradycję. Przed nami jest rzeczywistość na, którą czekamy. Abyśmy byli pewni, że ona nadejdzie, dokładnie jak jest przepowiedziana, mamy Ducha Obietnicy. On jest obecny w przeszłości ludzkości i świata, jest obecny w teraźniejszości. Mając Ducha Świętego w każdym momencie przeżywmy swoje ?teraz? z Nim i w Nim. Podobnie jak ?teraz? przeżywamy z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa. Dokonuje się to w Jego Duchu.
Duch przybranych synów Bożych. Duch Święty zamieszkuje w naszym sercu, czyni to z Ojcem i Synem Bożym. Aktu uświęcenia nas i naszego życia dokonuje Duch Święty. To dzięki Jego obecności w naszym sercu, w naszej woli i w naszym umyśle, jesteśmy dziećmi Bożymi.
Symbole Ducha Świętego
Woda. Jest warunkiem życia na ziemi i dlatego występuje jako symbol Ducha Świętego. Na ziemi nie ma życia bez wody. W niebie nie ma życia bez Ducha Świętego. W Kościele nie ma życia bez wody, którą posługuje się Duch Święty. Szacunek dla wody to ważne zadanie każdego chrześcijanina. Chrzest to zanurzenie w wodzie i w Duchu Świętym.
Tchnienie. Nie ma życia bez oddechu. Na ziemi potrzebny dla naszego życia jest tlen, a do życia wiecznego potrzebny Duch Święty. Ochrzczony oddycha tym Duchem. Każdy jego oddech na ziemi jest oddechem zarówno tlenem jak i Duchem Świętym. To porównanie pozwala na odkrycie ratowania kogoś przez podanie tlenu z butli i ratowanie życia Bożego przez podanie Bożego tlenu czyli Ducha Świętego w sakramencie pokuty i pojednania. Konfesjonał to gabinet rehabilitacji naszego życia Duchem Prawdy.
Wiatr. Zesłanie Ducha Świętego było ogłoszone mieszkańcom Jerozolimy przez szum wiatru. Ten szum zaprowadził ich pod wieczernik, w którym było zebranych 120 osób przygotowanych do odebrania Ducha Świętego. W Piśmie Świętym wiatr kilka razy jest znakiem obecności Ducha Świętego.
Ogień. Pod tą postacią objawił się Duch Święty zstępując na Kościół zgromadzony w wieczerniku, w dziesięć dni po wniebowstąpieniu Jezusa. Wymowa ognia jest czytelna: oświeca, ogrzewa, oczyszcza. Tak działa w Kościele w sercach tych, którzy otwierają się dla Niego.
Obłok. Tak w Starym jak i Nowym Testamencie Duch Święty objawia się pod postacią obłoku i zawsze wzywa do podniesienia głowy w stronę nieba. Jest znakiem, a zarazem sygnalizuje tajemnicę swej obecności.
Gołębica. Zwiastuje możliwość wyjścia z arki, gdy skończył się czas potopu. Przynosi Noemu gałązkę oliwną i z tą gałązką jest traktowany jako zwiastun pokoju. Tę postać przyjmuje w czasie chrztu Jezusa w Jordanie. Skrzydła to również dar wolności jakiego chce udzielić tym, którzy Go przyjmują. Skrzydła są znakiem wolności.
Pieczęć. W czasie chrztu świętego Duch Święty utrwala w naszym sercu swoją pieczęć, która nigdy nie może być usunięta. Stąd jednym z imion Ducha Świętego jest Pieczęć. Jest ona dowodem tego, że jesteśmy własnością Boga.
Przez grzech ciężki można wyprosić Ducha Świętego ze swego serca i oddać serce na mieszkanie ducha kłamstwa. Pieczęć jednak nie zostanie usunięta. W piekle wszyscy będą wiedzieli, że mają do czynienia z dzieckiem Boga, które zrezygnowało z życia na poziomie świętości. Z tego powodu cierpienie potępionego chrześcijanina będzie tysiące razy większe, niż cierpienie potępionych ludzi, którzy godności dziecka Bożego nie otrzymali. Jesteśmy pieczętowani i to jest stała obecność w nas Ducha, nieutracalna, nawet w piekle.
Namaszczenie. Już w Starym Testamencie mamy do czynienia z namaszczonymi. Kościół posługuje się świętymi olejami, które są obecnością Ducha Świętego podobnie jak postać chleba jest obecnością Jezusa Chrystusa. O tej obecności i dzianiu więcej zostanie powiedziane w omawianiu sakramentów świętych. W trzech ? chrzest, bierzmowanie, sakrament chorych - to namaszczenie ma duże znaczenie.
Ręka. Św. Ireneusz mówiąc o trzech Osobach Bożych - Syna Bożego i Ducha Świętego ujmuje jako dwie ręce Boga Ojca. Ręka jest też narzędziem przekazu błogosławieństwa Bożego. Przede wszystkim jest dla nas narzędziem działania i ten rys Ducha Świętego w tym obrazie jest czytelny.
Dary i owoce Ducha Świętego
Dary otrzymujemy w sakramencie bierzmowanie. Są koniecznie potrzebne do dawania świadectwa prawdzie, tam gdzie Bóg nas postawi i tego świadectwa oczekuje. Ich dokładniejsze omówienie będzie w kolejnej konferencji. Oto one: Dar mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności, bojaźni Bożej.
Znane też są owoce działania Ducha Świętego. Tylko je wymieniam, bo jeszcze dziś zostaną omówione. Miłość, wesele, pokój, cierpliwość, dobrotliwość, dobroć, długomyślność, wierność, prawdomówność, cichość, skromność, wstrzemięźliwość, czystość. Tak Dary jak i owoce to nasze święte życie!
Obecność Ducha Świętego na ziemi
Katechizm wymienia osiem form obecności Ducha Świętego w Kościele.
1. Pismo Święte. Duch Święty jest pierwszym jego autorem. Jest w nim obecny, gdy jest czytane i tym słowem dotyka serca i umysłu czytelnika lub słuchacza. Tytuł ?Biblia?, to dzieło w literaturze światowej, jedno z milionów jakie powstały i wciąż powstają. Tytuł ?Pismo Święte?, to obecność Ducha Świętego, który przez to słowo działa, On w nim jest. Ze względu na tę obecność jest ono zwane Pismem Świętym.
2. Tradycja, czyli ciąg rozwojowy coraz pełniejszego odczytywania Pisma Świętego, to doskonalenie myślenia, działania, życia. Chodzi o dynamizm prawdy objawionej, która coraz pełniej jest odczytywana nie tylko w tekście Pisma Świętego, ale i w życiu ludzi świętych, czyli oddanych temu Duchowi. Ta Tradycja, w tym co przemijalne, przechodzi do historii, jak liście opadające z drzewa, ale w tym co jest prawdą, nieustannie trwa i zdumiewamy się jej poznawaniem. Tradycja jest Żywa. To Święci od Adama i Ewy do świętych, którzy żyją obecnie. W każdym pokoleniu są święci, czyli żyjący Duchem Świętym i będący do Jego dyspozycji.
3. Urząd Nauczycielski Kościoła, który cieszy się obecnością Ducha Świętego. On jest odpowiedzialny za przekaz prawdy zawartej w objawieniu. Ten Urząd podejmuje decyzje twórcze, rozwojowe, bo ma klucze, które pytania o prawdę objawioną otwierają i zamykają. Przedstawiciele tego Urzędu mogą popełniać błędy i z tym się trzeba liczyć. Ci jednak, którzy są do dyspozycji Ducha Świętego błędu nie popełnią. Chodzi o Urząd Nauczycielski Kościoła, a nie tylko o papieża. Wielu papieży w obronie prawdy oddało życie i są męczennikami. Wielu też popełniało błędy, a nawet je głosiło. Duch Święty wykorzystywał ich pomyłki do głębszego odczytania Prawdy Objawionej, na drodze polemiki z nimi.
4. Duch Święty jest obecny w sakramentach, które są święte. Mają oprawę liturgiczną, która zawsze ma smak lokalny i do budowy naczynia liturgii wykorzystuje bogactwo i twórczość, z jej pięknem danego regionu, lub narodu. Pięknem tego naczynia chce wielbić Boga i ubogacać człowieka.
5. Modlitwa Ducha Świętego, w której On wstawia się za nami. Modlitwa Kościoła jest zawsze tak z Jezusem, który zwraca się do Ojca, jak i z Duchem Świętym. Kto jest do dyspozycji Ducha Świętego ten razem z Nim pełni wolę Ojca Niebieskiego i zamienia życie w modlitwę, a modlitwę w życie.
6. Duch Święty jest obecny w charyzmatach i działa przez charyzmatyków. Charyzmatycy to ludzie, którzy otrzymują od Ducha Świętego konkretne zadania w Kościele, często są to zadania w parafii, ale mogą też być na większą skalę.
7. Duch Święty jest Twórcą misyjnej i apostolskiej działalności Kościoła. O tym więcej powiemy odsłaniając bogactwo Kościoła Chrystusowego.
8. Duch Święty jest obecny w każdym świętym, a szczególnie dostrzegany w świadectwach życia świętych. To jest ich życie, czyli życie Duchem Świętym.
Duch Święty jest życiem Kościoła, który przez to życie jest Kościołem nie tylko jednym, powszechnym, apostolskim, ale i świętym.
Czym się różni człowiek święty od nie świętego?
Żyje i działa Duchem Świętym, a mówiąc precyzyjnie . Duch Święty jest życiem człowieka świętego i On nim się posługuje. Ci który nie żyją Duchem Świętym mogą być najwyżej dobrzy, ale świętości w nich nie ma ani jednego grama. Niebo jest dla świętych, czyli tych, którzy łaskę obecności Ducha Świętego otrzymują jako dar. Łaska uświęcająca, czyli obecności życia Bożego w nas jest niezasłużona, jest darem Boga udzielanym tylko tym, którym On jej udziela. Chciałby wszystkim, ale jako specjalne ubogacenie, jako nowe narodzenie. Nikt do Ducha Świętego nie ma prawa. Szczęśliwy kto Go przyjmuje i oddaje się Mu w stu procentach. On już żyje niebem.
